https://issuu.com/antrielatzoka02/docs/grifoiomada6








https://issuu.com/antrielatzoka02/docs/ergasiagr

Ομάδα 5 Γρίφοι

https://issuu.com/okarampatsou1/docs/grifoia3

ΓΡΙΦΑΚΙ01

file:///C:/Users/user1/Documents/ΕΕΑ3/grifos1.pdf

ΓΡΙΦΟΙ - ΕΡΓΑΣΙΑ 2

Το πατίνι του Ρίκου

Κρυπτογραφία

Η λέξη κρυπτογραφία (αγγλ.: cryptography) προέρχεται από τα συνθετικά «κρυπτός» + «γράφω» και είναι ένα διεπιστημονικό γνωστικό πεδίο που ασχολείται με τη μελέτη, την ανάπτυξη και τη χρήση τεχνικών κρυπτογράφησης και αποκρυπτογράφησης με σκοπό την απόκρυψη του περιεχομένου των μηνυμάτων. Η κρυπτογραφία είναι ο ένας από τους δύο κλάδους της κρυπτολογίας , η οποία ασχολείται με τη μελέτη της ασφαλούς επικοινωνίας. Η σημασία της κρυπτολογίας είναι τεράστια στους τομείς της ασφάλειας υπολογιστικών συστημάτων και των τηλεπικοινωνιών. Ο κύριος στόχος της είναι να παρέχει μηχανισμούς ώστε 2 ή περισσότερα άκρα επικοινωνίας ώστε να ανταλλάξουν μηνύματα, χωρίς κανένας τρίτος να είναι ικανός να διαβάζει την περιεχόμενη πληροφορία εκτός από τα δύο κύρια άκρα.

Οι στόχοι της κρυπτογραφίας συνοψίζονται στις εξής βασικές λειτουργίες:

 Εμπιστευτικότητα: Η προς μετάδοση πληροφορία πρέπει να είναι κρυφή προς όλους, εκτός από τα εξουσιοδοτημένα μέλη της επικοινωνίας (αποστολέας, παραλήπτης). Ακεραιότητα: Διασφάλιση ότι μόνο ο εξουσιοδοτημένος αποστολέας και ο αντίστοιχος παραλήπτης μπορούν να αλλοιώσουν την προς μετάδοση πληροφορία. Πιστοποίηση ταυτότητας: Επιβεβαίωση της ταυτότητας ενός χρήστη. Πιστοποίηση μηνύματος: Διασφάλιση της πηγής και του προορισμού της πληροφορίας. Μη απάρνηση: Τα εξουσιοδοτημένη μέλη της επικοινωνίας πρέπει να αναλαμβάνουν την ευθύνη κάθε ενέργειας που έχει πραγματοποιηθεί και να μην αρνηθούν καμία αργότερα.


Δίσκος της Φαιστού 

Ο δίσκος της Φαιστού ανακαλύφθηκε στο υπόγειο του δωματίου XL-101 του Μινωικού παλατιού της Φαιστού, κοντά στην Αγία Τριάδα, στη νότια Κρήτη. Ο Ιταλός αρχαιολόγος Λουΐτζι Περνιέ ανάκτησε αυτό τον εντυπωσιακά άθικτο δίσκο, περίπου 15 εκατ. στη διάμετρο και ομοιόμορφα μόλις πάνω από 1 εκατ. στο πάχος, στις 3 Ιουλίου 1908.

Ο δίσκος είναι φτιαγμένος από πηλό, ο οποίος ήταν από τα βασικότερα υλικά του Μινωϊκού κόσμου. Η μέση διάμετρός του είναι 15 εκατοστά και το μέσο πάχος του 1 εκατοστό. Στις δύο όψεις του βρίσκονται 45 διαφορετικά σύμβολα, πολλά από τα οποία αναπαριστούν εύκολα αναγνωρίσιμα αντικείμενα, όπως ανθρώπινες μορφές, ψάρια, πουλιά, έντομα, φυτά κ.α. Συνολικά υπάρχουν 241 σύμβολα, 122 στην 1η πλευρά και 119 στη 2η, τοποθετημένα σπειροειδώς. Τα σύμβολα είναι χωρισμένα σε ομάδες με τη χρήση μικρών γραμμών που κατευθύνονται προς το κέντρο του δίσκου.

Ο δίσκος έχει κεντρίσει τη φαντασία πολλών αρχαιολόγων, επαγγελματιών και μη, και έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες αποκρυπτογράφησής του. Έχουν προταθεί πάρα πολλές ερμηνείες του κειμένου του, όπως ότι πρόκειται για προσευχή, για τη διήγηση μίας ιστορίας, για ένα γεωμετρικό θεώρημα, για ημερολόγιο κ.ά..

Παρόλα αυτά η επιστημονική κοινότητα δεν έχει αποδεχθεί καμία από τις προτεινόμενες αποκρυπτογραφήσεις και ο δίσκος παραμένει ένα άλυτο μυστήριο.

Ιερογλυφικά

Με τον όρο Ιερογλυφικά αναφερόμαστε σ' ένα πρώιμο σύστημα γραφής που συνδυάζει λογογραφικά και αλφαβητικά στοιχεία. Η λέξη προέρχεται από τα αρχαία ελληνικά:«ιερές γλυφές» επειδή χρησιμοποιήθηκαν σε ιερά θρησκευτικά κείμενα. Ιερογλυφική γραφή συναντούμε στην Αίγυπτο, την Μινωική Κρήτη και σε άλλους ανεπτυγμένους λαούς. Τα Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά με τη χρήση μιας εικόνας μπορούν να αποδώσουν και μια εσωτερική ιδέα. Τα Κρητικά Ιερογλυφικά προσδίδουν σε κάθε εικόνα και μια φωνητική αξία, αλλά ακόμα δεν έχουν αποκρυπτογραφηθεί.

Τα Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά είναι τα αρχαιότερα εικονιστικά σύμβολα που χρησιμοποιούνταν στην αρχαία αιγυπτιακή γραφή. Η γραφή αυτή αποκρυπτογραφήθηκε από τον Ζαν-Φρανσουά Σαμπολιόν το 1822, ο οποίος χρησιμοποίησε την περίφημη Στήλη της Ροζέττας.

Σχεδόν όλα τα σύμβολα αντιπροσωπεύουν ένα έμψυχο ή άψυχο αντικείμενο, και στην πιο επεξεργασμένη τους μορφή ήταν μικροσκοπικά έργα τέχνης από μόνα τους, και επομένως ήταν ιδανικά για μνημεία και διακοσμητικούς σκοπούς. Εντούτοις, από νωρίς στην Αιγυπτιακή ιστορία αναπτύχθηκε μια διακριτή διασκευή γραπτής ιερογλυφικής γραφής, γνωστή σήμερα ως ιερατική. Στις πρώιμες φάσεις της δεν ήταν κάτι περισσότερο από απλοποιήσεις των ιερογλυφικών συμβόλων, αλλά κατά τα Μεσαία και Νεώτερα Βασίλεια είχε λάβει διάφορα διακριτά χαρακτηριστικά. Η ιερατική γραφή χρησιμοποιήθηκε για μια πληθώρα από θρησκευτικούς και οικιακούς σκοπούς, με το βασικό υπόστρωμα της να είναι οι πάπυροι και τα όστρακα (κομμάτια από πέτρα ή κεραμικά που χρησιμοποιούνταν για γρήγορες σημειώσεις).

Ομάδα 5: Αντριέλα Γκιόκα, Χειράκη Έλενα